گاه نگاه

گاه نگاه پژوهشی است شاعرانه در آنچه به سادگی «من» خوانده می‌شود، حال آن که کمتر در چنین حالتی است و بیشتر «آن»، «او»، «آنان»، «شمایان»، «تو» و کمتر «ما» است.

این، کوششی است کیمیاگرانه برای ترکیب رنگ‌های روان در برابر تاخت تجزیه‌گرانه زمان تا رنگ بی‌رنگی پدید آید، بی‌آن که جهان بی‌رنگی، جهان رنگ را ناپدید کند.